ای چفیه ها پس نگیرید اندوه چشمِ ترم را

پرنده

پرنده رشک می‌برد به وسعت زلال تو
غریب مانده عمق مه دوباره با خیال تو
به یاد‌های منتشر میان باد‌های سرخ
پرنده بال می‌زند به یاد شور و حال تو
پرنده فکر می‌کند همیشه رو به پنجره
پرنده مشق می‌کند فقط به خط بال تو
تو رفته‌ای و کفش هات هنوز می‌دهد نشان
به باقی پرندگان مسیر اتصال تو
ستاره سبز می‌شود همین که روی سنگرت پرنده گریه می‌کند
رفیق خوش به حال تو
به یادگار آن زمان گُلِ گلوله مانده است
کنار جانماز من و آخرین مدال تو

چنان پرچم

امروز از تو با خدا گفتم
جانباز بی پرونده مظلوم
از تو که زخمت رنگ و رو رفته است مثل تو بی خون می‌شود معلوم
از تو که مغروری چنان پرچم
از تو که کوهی و بدون حرف
ردی نمانده از تو بر این شهر
باریده بر خون سرفه هایت برف؟
گفتی که این دنیا پر از سایه است
دنیا طلب‌ها دشمنت هستند‌
می‌خوانم از تو تا نفس دارم
تا چشم هایم روشنت هستند
وقتی که گفتم از تو و غربت
با شعر از روز و شب و سالت
شیرین نشد در کام بعضی‌ها
حتی نپرسیدند از حالت
از سنگرت جز در دل هم رزم
از را ه تو جز «یادمان ها» نیست
درد تو این «خط» را شکسته آه
از «جبهه ای»‌ها یادمان‌ها نیست
آن روز وقتی دیدمت تنها
بین شهیدان راه می‌رفتی
زیر لبت آرام می‌گفتی
جا مانده ام، با آه می‌رفتی
هم سنگرانت خوب می‌دیدند
در چشم تو «هیهات» پیدا بود
اشکی که می‌افتاد با حسرت، گویاترین تصویر دنیا بود

جامانده

دستی بیاید بپاشد بر برکه خاکسترم را
دستی که باید بنوشد سُکر شبِ سنگرم را
دستی که هرگز نباشد در عافیت ریشه داده
هم خلوت ِسرخِ آتش، سخره نگیرد پَرم را
دستی که هرگز نخندد بر خاطراتِ پر از خون
از من نگیرد غنیمت آن نیمه دیگرم را
افسوس سهمم نبوده جز زخمِ پیشانیِ گل
ابری بیاید ببارد اندوهِ شعله ورم را
جامانده در خاک جبهه، انگار دل با شهیدان‌ای چفیه‌ها پس نگیرید اندوه چشمِ ترم را

ای چفیه ها پس نگیرید اندوه چشمِ ترم را

خاطره

شهید

رفتن

فلسفه

پرنده

چنان پرچم

جامانده